یزدفردا

چند شب پیش حدود پنج مجلس روضه خوانی به مناسبتهای مختلف درسرچشمه زارچ برگزار بود به یکی از این مجالس رفتم.

 فردی روحانی که خدمتشان ارادت دارم منبر رفته بود ودر حالیکه مطالبی را به سمع حضار میرساند نگاهی به تلفن همراه خود انداخت و ظاهرا ساعت را دیدکه در موعد مقرر به منبر بعدی برسد.

وقتی روضه تمام شد تصمیم گرفتم به مجلس دیگری هم بروم قبل از اینکه وارد شوم صدای همان بزرگوار را از طریق بلندگوشنیدم راستش دودل شدم وبر سر دو راهی قرار گرفتم که آیا در مجلس شرکت کنم ویا به خانه برگردم چون در تیر رس نگاه برگزارکنندگان مراسم بودم وبه خاطر دوستی وآشنایی که با برخی از آنها داشتم نمی خواستم کسی را از خود دلخور کنم علیرغم میل باطنی وارد مجلس شدم.

همانطور که پیش بینی می کردم با سخنان تکراری وکلیشه ای ایشان مواجه شدم وبا خود گفتم چه خوب بود که هنگام خروج از مجلس قبلی مستقیم به منزل می رفتم وقتم را صرف مطالعه می کردم ومی آموختم وبر دارایی ناچیز خود می افزودم.

واقعییت این است که یک سخنران اعم از روحانی یا غیر روحانی باید قبل از سخنرانی با در نظر گرفتن مخاطبین که با افکار ودیدگاههای مختلف در مجلس حضورمی یابند برنامه ریزی لازم را در جهت ارائه مطالب مفید،پرمحتوا،متنوع، جذاب وبه روزانجام داده باشد ودر صورت لزوم از مطالعه و اطلاع یابی  پیرامون موضوعی که قرار است به آن بپردازد غفلت نکند زیرا هر اندازه سخنران نسبت به مطالبی که با بیاناتی شیوا ودلنشین وبا اخلاص به مخاطبین خود ارائه می دهد شناخت وآگاهی بیشتری داشته باشد منبرش بیشتر گل می کند وبی تردید سخنی که از دل بر خیزد بر دل نشیند.

منبریها معمولا به یکدیگر احترام می گذارند وبا گفتن جمله کوتاه  فیض مهیاست سخنان خود را به پا یان می برند وبعد از ذکر مصیبت منبر را به سخنران بعدی می سپارند و مجلس را ترک می کنندوچون باید به مجلس بعدی برسند از فیض مهیا شده هیچ بهره ای نمی برند.

چه زیباست که یک روحانی جوان به صرف اینکه دروس حوزه را آموخته است خود را استاد نداند ولااقل شبی که منبر ندارد با لباس معمولی به یکی ازمجالس روضه خوانی برودپای منبر بنشیند استفاده کندودر پایان سخنرانی چنانچه نظری پیشنهادی یا حتی انتقادی دارد بصورت خصوصی باسخنران در میان بگذاردوبا وی به بحث وتبادل نظربپردازد.

البته ارتباط قوی ومستمربا سازمان تبلیغات اسلامی ودیگر نهادهای فرهنگی وتبلیغی ونیزبهره گیری ازسخنرانیها واظهارات اساتید حوزه ودانشگاه بطور زنده یا از طریق سی دی ورسانه و...میتواند در ارتقاء سطح آگاهی افراد بخصوص طلاب جوان تاثیر به سزایی داشته باشد.

اگر منبری های بومی استانمان در این راستا تلاش نمایند قطعا برگزار کنندگان مجالس کمتر به فکر دعوت از سخنرانان غیر بومی که برای دعوت برخی از آنها شرط وشروط وهزینه های بالایی را باید تحمل کنند می افتند.

از طرف دیگر گاهی اوقات افرادی غیر روحانی که در قبال مردم احساس مسئولیت نمی کنند وفقط به فکر منافع خود هستند به برخی مجالس دعوت می گردند وبعضی از آنها حرفهایی می زنند که در قوطی هیچ عطاری پیدا نمی شود.

مردم انتظار دارند که دستگاههای ذیربط ضمن رصد کردن اینگونه سخنرانیها اجازه ندهند چنین افرادی به همین سادگی از تریبون مجالس استفاده کنند وهرچه می خواهند بگویند وعوام را فریب دهند