یزدفردا
پایگاه خبری و تحلیلیوحید شیخ احمد صفاری:داستان نويسي داراي قواعد و فنوني است که کاربرد آن ها در رمان هاي مختلف، يکي است. هر چند که خوانندگان توجهي به فنون نويسندگي ندارند اما فراموش نکنيد که هر فني را بايد براي رمان مخصوص آن به کار گرفت. حتي خواننده عليرغم آن که داستان مي خواند تا سرگرم باشد و لذت ببرد و تجربه اي بيندوزد و به نکته اي برسد يا پندي بگيرد، ولي سلايق خاص خودش را هم دارد. مثلاً خواننده رمان علمي، علاقه اي به رمان روستايي يا سياسي ندارد.
هر نوع از قالب هاي رمان، فنون و اصول نوشتاري خودش را دارد و بايد آن شيوه ها را رعايت نمود که در غير آن، محدوده هاي شکل رماني به هم مي ريزد و حتي احتمالاً اين اثر مرزهاي جديدي را پي مي افکند و صد البته که نويسنده هم اين اجازه را دارد تا متناسب با استعداد و محفوظاتش از هر شيوه اي که مايل است استفاده نمايد، ولي به هر صورت بايد نسبت به قواعد و فنون رمان نويسي و تکنيک هاي نمايشي و گيرايي و جذابيت آن وفادار باشد تا رمانش، خواننده داشته باشد.
نويسنده بايد نسبت به قوانين حرفه خود ــ اصول نويسندگي ــ متعهد و وفادار باشد. خواننده شايد اطلاعات مبهم و اندکي از فنون نويسندگي داشته باشد، ولي اين موضوع هيج وقت نبايد بر نوشتار نويسنده تأثير بگذارد و به بهانه اين که خواننده از آن فن و متد آگاه هست، صحنه و يا گرهي از داستان را حذف کند. نويسنده در هر صورت بايد رمان را به شيوه حسي و نمايشي خاص خود و با آگاهي نسبت به فنون مورد نياز بنويسيد. کار حرفه اي نويسنده بر آگاهي هاي تکنيکي خواننده مي چربد.