یزدفردا

یزدفردا: حسین معلم، معلم و نویسنده

شیر یا خط؟!

شرط بندی با سکّه، یکی از بازی ها و تفریحات  روستای «ما» بود. (از این قرار که؛ یکی سکّه ای کف دست می گرفت و به دیگری می گفت؛ شیر می خواهی یا خط؟[1]  مثلاً طرف می گفت؛ شیر می خواهم. سپس سکّه را بالا می انداختند تا چندین و چند چرخ بخورد و پایین بیاید. هنگامی که به زمین می افتاد، اگر روی سکّه، تصویر شیر بود، سکه مالِ کسی می شد که شیر می خواست. و اگر روی سکه، خط بود، از آنِ کسی می شد که خط می خواست...) .

***

روزی «سبزعلی» ـ که نابینای مادرزاد بود ـ به همراه شوهر خواهرش ـ که از سبزوار آمده بودند و چندروزی مهمان بودند ـ در این مسابقه شرکت کرد. و  با «جلالِ میرزاعلی رضا» شرط بستند. شرطِ علف چینی! از این قرار که؛ اگر سبزعلی باخت، برود علف های باغ  جلال را ظرف یک هفته بچیند. و اگر جلال باخت، علف های باغ مادر سبزعلی را بچیند. آن ها، همه ی پسرها و مردهای آبادی هم به شهادت گرفتند که کسی جِر زنی نکند و دَبّه در نیاورد .

بعد از همه ی شرط و شروط ها، همگی به طرف محل شرط بندی که پشت دیوار مدرسه ی روستا بود ـ و به «میدان شیر و خط» معروف شده بود ـ راه افتادیم.

سبزعلی تکه چوبِ در دستش را جلو جلوی خود می گذاشت و بر می داشت تا راه را تشخیص دهد و پیش می رفت. بقیه هم پَس و پیش و همراهِ سبزعلی به طرف میدان شیر و خط پیش  می رفتیم.

ناگهان  یکی از تازه واردین به  روستا ـ که همراه شوهر خواهر سبزعلی از سبزوار آمده بود ـ دستِ سبز علی را  گرفت، او را به کنارِ راه کشاند و در حالی که سعی می کرد کسی متوجّه نشود، یواشکی در گوشِ سبزعلی گفت: «سبزعلی! تو که نابینایی، پس وقتی سکّه پایین می آید چه طور متوجه  می شوی که سکّه طرفِ شیر است یا خط؟!  بلکه جلال به تو دروغ بگوید و بخواهد کلاه سرت بگذارد...؟!»

سبزعلی پوزخند زد و با صدای بلند (به قصد این که همه بشنوند) گفت: «نگران نباش! چنین چیزی امکان ندارد، زیرا در این آبادی آن قدر فضول و خبرچین هست که هنوز سکه از هوا به زمین نیفتاده خبرش را به من می رسانند!»