عصر ایران با ذکر این مقدمه ادامه داد: این اشتباه اولا ناشی از این است که گمان میشود هر دولت را باید به یک رئیسجمهور نسبت داد و هر یک از 6 رئیسجمهور گذشته رئیس یک یا دو دولت بودهاند و جز اینها دولتی در تاریخ 34 ساله جمهوری اسلامی تشکیل نشده است. ثانیا به این خاطر که شهید رجایی ابتدا در مقام نخستوزیر در دوران ریاست جمهوری ابوالحسن بنیصدر رئیس دولت بوده و بعد در مقام رئیسجمهور دکتر باهنر را به عنوان نخستوزیر معرفی کرده، رئیس هر دو دولت تصور میشود. در حالی که تنها از سال 1368 که قانون اساسی مورد بازنگری قرار گرفت، عنوان نخستوزیر حذف و ریاست دولت به رئیسجمهور سپرده شد.
اما اگر بخواهیم از ابتدای جمهوری اسلامی دولتها را یک به یک بررسی و در واقع شمارش کنیم، در مییابیم دولت روحانی، چهاردهمین دولت است، نه یازدهمین! تردید دارید؟ مرور میکنیم:
1- دولت موقت به ریاست مهدی بازرگان - نخستوزیر (بهمن57 تا آبان 58)
2- دولت شورای انقلاب (آبان 58 تا مرداد 59) - ریاست شورای انقلاب از دیماه 58 با ابوالحسن بنیصدر بود
3- دولت شهید محمدعلی رجایی به ریاست جمهوری بنیصدر (مرداد59 تا مرداد 60)
4- دولت شهید محمدجواد باهنر به ریاست جمهوری شهید رجایی (مرداد 60 تا 8 شهریور 60)
5- دولت محمدرضا مهدوی کنی (شهریور تا آبان60) - پس از شهادت محمدعلی رجایی و قبل از ریاست جمهوری آیتالله خامنهای
6 و 7- دولت اول و دوم میرحسین موسوی به ریاست جمهوری آیتالله خامنهای (60 تا 64 و 64 تا 68)
8 و 9- دولت اول و دوم اکبر هاشمی رفسنجانی (68 تا 72 و 72 تا 76)
10 و 11- دولت اول و دوم سید محمد خاتمی (76 تا 80 و 80 تا 84)
12 و 13- دولت اول و دوم محمود احمدینژاد (84 تا 88 و 88 تا 92)
با این حال برای اینکه مشکلی پدید نیاید، میتوان دولت مهندس بازرگان را چون «دولت موقت انقلاب اسلامی» نامیده میشد به حساب نیاورد. دولت شورای انقلاب را نیز در این فهرست منظور نکرد چون رئیس (نخستوزیر) نداشت و اولین رئیسجمهور نیز انتخاب نشده بود. سومی هم دولت آیتالله مهدوی کنی است که چون در غیاب رئیسجمهور تشکیل شد قابل اغماض است. تنها با کسر این سه به عدد 11 میرسیم؛ البته با تسامح ...
(این نوشته تنها محض یادآوری منعکس میشود وگرنه به سبب اشتهار دولتهای قبلی و فعلی به نهم و دهم شاید گریزی از به کارگیری عنوان دولت یازدهم برای دولت جدید نباشد.)