به گزارش الف، مقایسه ی مدام دربی ایران با الکلاسیکو و کیفیت این را به رخ آن کشیدن چیزی شبیه این است که دو خانواده ی گودرزی و شقایقی را هم خانواده و فامیل بدانیم.

تعریف و تمجیدهای مدام از اخلاق خوب و خانواده دار بودن مسی و ژاوی و کنایه های دستمالی شده و عاری از خلاقیت به مورینیو بابت اخلاق بد و غرورش سکه ی رایج این بازی است.

کاش یک روز یک نفر بنشیند این آدم ها را توجیه کند کسانی که پای این جعبه ی جادو نشسته اند قصد تحقیقات میدانی و محلی برای مراسم عقد و عروسی را ندارند که باید مدام به اطلاعات سوخته ی چند آدم گوش دهند و روح خود را خراش دهند.

شاید یک نفر مخالف سلیقه ی رایج گزارشگران ایرانی پای تلویزیون نشسته باشد و دوست نداشته باشد تئوری ها و ایده های اخلاقی و تاکتیکی گروه ورزش سیما را از بر کند.

تصویر وصله و پینه دار با کش و قوس های فراوان و حداقل کیفیت را با صدای پیش زمینه ی گزارشگر خارجی می شود تحمل کرد. اما این خط خطی های گوش آزار را نه!

همه ی ما می دانیم این جعبه ی جادو یک ویژگی هم دارد به عنوان " قطع صدا " این روزها بیشتر از روزهای دیگر کارایی دارد و می توان روی مبل یله داد و از راه دور صدا را برید و زیر لب دیالوگ کوتاهی از فیلم مادر را زمزمه کرد « قند نشو قندون هست »