دكتر حميد خداداد در گفتوگو با خبرنگار علم ورزش خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) درخصوص فوايد آب درماني براي كساني كه دچار ساييدگي مفصل و يا كمردرد دارند اظهار كرد: آب درماني بهترين روش براي جلوگيري از تخريب مفصل و آسيب ديدگيهاي مفصلي است بويژه براي كساني فعاليت روي زمين براي آنها سخت و فشار زيادي را به مفاصل آنها وارد ميكند در آب اين فشار به كمترين حد ميرسد و سبب ميشود چون در آب فشار كمتري به مفصل وارد ميشود كساني كه دچار فقر حركتي هستند به خوبي بتوانند عضات خود را حركت دهند. خداداد اضافه كرد: آب درماني نه تنها براي افراد بيمار و ورزشكاران آسيب ديده بلكه براي ورزشكاران سالم نيز براي ريكاوري و بازگشت به حالت اوليه توصيه ميشود. البته در راستاي آماده كردن فعاليت بدني ورزشكاران تاثير خاصي ندارد ضمن اينكه اين ورزش بيشتر خاص شناگران است و براي ورزشكاراني كه در رشته كشتي يا فوتبال فعاليت ميكنند مناسب نيست مگر اينكه دچار آسيب ديدگي باشند و بخواهند قسمتي از فرايند درمان خود را از طريق آب بهبود ببخشند.
وي خاطرنشان كرد: آب درماني تنها زماني براي بيماراني كه دچار مشكل قلبي، عروقي و ديابت هستند مفيد است كه تسلط كافي نسبت به ورزش شنا داشته باشند در غير اين صورت چون كار غير هوازي است نه تنها تاثيري ندارد بلكه بيماري آنها را تشديد هم ميكند.خداداد ادامه داد:از ديگر فوايد آب درماني كاهش فشار روي استخوانها و بافتهاي مفصلي است در نتيجه آب درماني براي كاهش درد كساني كه مبتلا به زانو يا كمردرد هستند بسيار موثر است. البته شناي كرال سينه و پروانه به اين افراد توصيه نميشود. اما در جهت تقويت بافتهاي نرم دور كمر، كرال پشت بهترين درمان اين گونه دردهاست.وي در ادامه گفتوگوي خود به ورزش همگاني اشاره كرد و افزود: براي توجه به حوزه سلامت و بهداشت بايد با تغيير فرهنگ نگرش مردم را نسبت به ورزش همگاني عوض كرد و آنها را به اين باور رساند كه در سبد روزانه خود حداقل يك ساعت از فعاليتهاي خود را به امر ورزش اختصاص دهند. اين استاد دانشگاه خاطرنشان كرد: اگر بخواهيم در خصوص پيشرفت ورزش همگاني قياسي نسبت به كشورهاي همسايه خود از جمله عراق، كويت، تركيه، پاكستان و... داشته باشيم ميبينيم نسبت به اين كشورها در ترويج ورزش همگاني خيلي جلو هستيم اما در مقايسه با كشورهاي اروپايي پيشرفت چشمگيري نداشتيم و كار خاصي انجام نشده است.خداداد در پايان يكي از معضلات اساسي كشور در برهه كنوني را فقر حركتي در ميان كودكان ذكر كرد و يادآور شد: در جوامع پيشرفته به دليل توجهي كه به ورزش مدارس از سنين پايه دارند كودكان كمتر دچار عوارض چاقي و بالطبع بيماري ديابت هستند، اما در ايران چون در مدارس به معناي واقعي به امر ورزش پرداخته نميشود و كودكان از همان سنين ابتدايي تحت معاينات اوليه در جهت جلوگيري از چاقي و بيماريهاي ناشي از آن قرار نميگيرند، احتمال ابتلا به چاقي زودرس و ديابت زياد است