یزدفردا

آرایه ها آستان بوسِ حضرت یارند


و زیورِ کلامِ شاعران، درجلای عشق


تشبیه را به شبهه نیالایید


حیف ازهنر ،که رذالت ِرذلی را به تصویر کشد


وحیف از شعور، که ولوبه تقبیح ِارتداد،،شعر تر انگیزد


توصیفِ جانوری را در حضیضِ فلاکت، تلمیحی دگر باید


وشرح سقوط خسی را در ژرفنای هبوط ،تلویحی آتشگون ،


که تر جمانِ نفرتِ پاکان باشد به  ذات پلید شیاطین ...


تشبیه، بی وجودِ شبَه خوش نیست


فردا، گاوان وخران به شِکوَه خواهند پرسید:


مارا به ارتداد چه نسبت بود؟


وخفاشان می پرسند:حریم حرمت ِمارا چرا نشانه رفتید؟


که ما در مدارِهستیِ خویش در تسبیح،غوطه ور بودیم.


******


وقتی عالم همه از اوست


وتوعاشق باشی


واق واق سگان ،تصنیف شور انگیزِوفاست


و وز وزِمگسان و پشٌگان، آهنگِ طرب انگیز ِ نوا


وتشبیه اینها


با ترنمِ تهوع آور ِشاهین های ِبی شرافت ، جفاست


***                                                                              


امامان عشق، عروه الوثقایِ عروج وهدایتند


وشجره ی طیبه ای که حتی آسمان را از عطر گل محمدی مدهوش کرده اند


چه رسد به خاک، که زمینیانِ پاک هر چه دارند


از سایه سار این چمن است


هستی طفیلِ وجود این تبار است


ودر این  گستره ی بیکرانه  ی ِهمیشه بهار


 زهر آلوده خاری را چه آید،که حتّی برگ گلی را نشتر زند