یزدفردا
پایگاه خبری و تحلیلیزمان : 26 Dey 1390 - 10:43
شناسه : 44352
بازدید : 5121
در سال 73 جمعی از مسوولین شهرستان با هدف اینکه به بخش صنعت شهر رونق خاصی ببخشند دست به تأسیس کارخانه فولاد زدند، اما متأسفانه تدبیری در این راستا اندیشیده نشده بود.
در دوران زندگی فولاد تاکنون که مرده ای بیش نیست، با سیاست های سه رئیس جمهور و دولت با شعارهای متفاوت دست و پنجه نرم کرد.
القصه (چرا گفتم قصه؟ چون به بدبختی کشیده شدن چند صد نفر کارگر و هزارات نفر سهامدار بخت برگشته در نزد مسوولین شهرستان، استان و کشور مانند قصه و داستان است.) کارگری که بعد از گذشت چندین سال کار در این کارخانه و نگرفتن حقوق یک یا چند ساله اش از کارخانه و با این وضعیت حالا دیگر او را در کدام کارخانه و اداره ای به کار می گیرند؟! حتی شنیده شده است بعضی از کارگران محترم این کارخانه جهت حفظ آبرو و یا اینکه خرجی زن و بچه خود را تأمین کنند شبانه هنگامی که مسوولین و مسببین این فاجعه بزرگ در خواب ناز به سر می برند، آنها به جمع آوری مقوا و وسایل کهنه در گوشه و کنار خیابانهای شهر مشغول هستند! در طول این مدت حدود 20 سال هیچ یک از مسوولین به صورت اساسی و زیربنایی موضوع را پیگیری کرده اند. حتی همین اواخر زمانی که رئیس جمهور جهت افتتاح کارخانه فولاد در شهرستان اردکان آمده بود مسوولین شهرستان نتوانستند یک هماهنگی انجام دهند که آقای رئیس جمهور یک بازدید خشک و خالی هم از مکان و موقعیت فولاد میبد داشته باشد.
شاید هم مسوولین نشسته اند به امید اینکه مسوولین کشور در مرتفع نمودن مشکلات فولاد و مسائل و مشکلات شهرستان پیش قدم شوند!!! ولی چه می شود کرد که ما متأسفانه به قول گفتنی سوراخ دعا را گم کردیم و به جای اینکه فکر پیشرفت و آبادانی شهر باشیم به مسائل سیاسی و میز و ریاست خود هستیم و فقط شعار می دهیم!!! در سال 88 که از طریق مزایده 54/ 48 کل سهام شرکت واگذار بخش یک شرکت خصوصی شد و از 4/ 11/ 88 تاکنون کوره ی آن متوقف و به صورت تعطیل درآمده است. الآن هم که چندی است ما شاهد به مزایده گذاشتن اموال کارخانه هستیم و کارخانه مانند بیماری که مرگ مغزی شده است و اعضای آن را به دیگران اهداء می کند می باشد.
واقعاً چه کسی پاسخگوی ضرر و زیان مردم (سهامدار و کارگر) می باشد؟!
اگر چه بگوییم هنوز هم دیرنشده، گزافه گفته ایم! ولی باید چاره ای اندیشید.
ضمناً این موضوع برای چندمین نوبت در نشریات محلی و استانی به آن پرداخته شده است ولی متأسفانه کو غیرت و تعهد کاری بالانشینان...
در دوران زندگی فولاد تاکنون که مرده ای بیش نیست، با سیاست های سه رئیس جمهور و دولت با شعارهای متفاوت دست و پنجه نرم کرد.
القصه (چرا گفتم قصه؟ چون به بدبختی کشیده شدن چند صد نفر کارگر و هزارات نفر سهامدار بخت برگشته در نزد مسوولین شهرستان، استان و کشور مانند قصه و داستان است.) کارگری که بعد از گذشت چندین سال کار در این کارخانه و نگرفتن حقوق یک یا چند ساله اش از کارخانه و با این وضعیت حالا دیگر او را در کدام کارخانه و اداره ای به کار می گیرند؟! حتی شنیده شده است بعضی از کارگران محترم این کارخانه جهت حفظ آبرو و یا اینکه خرجی زن و بچه خود را تأمین کنند شبانه هنگامی که مسوولین و مسببین این فاجعه بزرگ در خواب ناز به سر می برند، آنها به جمع آوری مقوا و وسایل کهنه در گوشه و کنار خیابانهای شهر مشغول هستند! در طول این مدت حدود 20 سال هیچ یک از مسوولین به صورت اساسی و زیربنایی موضوع را پیگیری کرده اند. حتی همین اواخر زمانی که رئیس جمهور جهت افتتاح کارخانه فولاد در شهرستان اردکان آمده بود مسوولین شهرستان نتوانستند یک هماهنگی انجام دهند که آقای رئیس جمهور یک بازدید خشک و خالی هم از مکان و موقعیت فولاد میبد داشته باشد.
شاید هم مسوولین نشسته اند به امید اینکه مسوولین کشور در مرتفع نمودن مشکلات فولاد و مسائل و مشکلات شهرستان پیش قدم شوند!!! ولی چه می شود کرد که ما متأسفانه به قول گفتنی سوراخ دعا را گم کردیم و به جای اینکه فکر پیشرفت و آبادانی شهر باشیم به مسائل سیاسی و میز و ریاست خود هستیم و فقط شعار می دهیم!!! در سال 88 که از طریق مزایده 54/ 48 کل سهام شرکت واگذار بخش یک شرکت خصوصی شد و از 4/ 11/ 88 تاکنون کوره ی آن متوقف و به صورت تعطیل درآمده است. الآن هم که چندی است ما شاهد به مزایده گذاشتن اموال کارخانه هستیم و کارخانه مانند بیماری که مرگ مغزی شده است و اعضای آن را به دیگران اهداء می کند می باشد.
واقعاً چه کسی پاسخگوی ضرر و زیان مردم (سهامدار و کارگر) می باشد؟!
اگر چه بگوییم هنوز هم دیرنشده، گزافه گفته ایم! ولی باید چاره ای اندیشید.
ضمناً این موضوع برای چندمین نوبت در نشریات محلی و استانی به آن پرداخته شده است ولی متأسفانه کو غیرت و تعهد کاری بالانشینان...