یزدفردا

مسجد فرط

دکتر غلامرضا محمدی /کویر

در شهر آفتابی آیینه دار ها

آنجا که از قنوت و قناعت، قنات هاست

آنجا که اختران به زمین رشک می برند آنجا که با طنین اذان مهر می دمد

لبها پر از ترنم الله اکبرند

بسیار مسجد است و یکی مثل فرط نیست

این دیگر است و آن همه انگار دیگرند

اینجا نسیم از نفسی میرسد غریب

آنی است اندر آن که مرا می کشد به خویش آنی است اندر آن و ندارد بروز هم

ای کاش خشت و خاک خموشی نمی گرفت

اسرار می گشود و زبان رموز هم

این خشت ها خراب کدام آسمانی اند؟ تسبیح کیست زمزمه دارد هنوز هم؟

**

اینجا که خاک سرمه ی چشمان انجم است

اینجا که پیش رهگذران قدر آن گم است

وقتی که فتنه های خراسان شیوع داشت

روزی گذشت مردی از آیینه و بلور مردی که رهگشای افق های دور بود

مردی که وارث قلم و عشق و نور بود

مردی که آسمان به سلامش خضوع داشت

مردی که می چکید بهار از طراوتش مردی که لحظه لحظه خدا را طلوع داشت

اینجا گزید منزل و چندی درنگ کرد

تسبیح و ذکر و راز و نماز و رکوع داشت

زان پس گذشت و راهی تنهای طوس شد

بر او چه قصه رفت بماند چه دردناک!

او رفت و تا همیشه حسرت دلم گرفت تنها زمین ز غربت شمس الشموس شد

این شد که شعرهای ترم را دریغ سوخت

این شد که هر چه رفت به رنگ فسوس شد.

گفتنی است:مسجد فرط مسجدی است ساده با معماری خشت خام در محله دارالشفا که بنیان آن به نیمه اول قرن دوم هجری در زمان امامت امام صادق (ع) می رسد.