یزدفردا

دردنامه ای بر طبیعت: با این رفتارمان چه چیز را به اثبات می رسانیم؟

رحیم میرعظیم

صبح امروز اعضاء بسیج سازندگی و سازمان جوانان هلال احمر ابرکوه را در گذری که به جهت عملیات احیائی در مرتع آب مک داشتند، همراهی کردم.

همه چیز به خوبی پیش می رفت، حضور در مرتع، توضیحات راهنمایمان از منابع طبیعی ابرکوه و سراپا گوش شدن دانش آموزانی که بسیاری از این عبارات را بسیار کم شنیده بودند.

عملیات احیائی آغاز شد و آنان به کار مشغول شدند و با ذوق و شوق، بذر پاشی در هلال های آبگیر به اتمام رسید و بعد از پذیرائی، دانش آموزان به همراه همراهانشان به سوی شهر بازگشتند.

به همراه دوتن از مسئولان منابع طبیعی به سمت چشمه آب مک حرکت کردیم.

این چشمه در دل طبیعت بکر و در دل کوه جای دارد و زمانی تا نزدیکی های آن رفته بودم، اما به جهت نامناسب بودن وسیله نقلیه، قادر به نزدیک شدن به این چشمه نشده بودم.

با رسیدن به مقصد و دیدن صحنه ای بسیار ناگوار، تمامی خستگی ناشی از گذر از این بیابان و راه سخت بر تنم ماند و صحنه ای که چند روز قبل از خبر یک دوست منابع طبیعی در ذهنم نقش بسته بود، صورت علنی پیدا نمود، با این تفاوت که واقعه را اینگونه ناگوار تصور نکرده بودم.

درختی کهنسال که به گفته همراهان بیش از 40 سال در دل این کوه سایبان امنی جهت علاقه مندان به محیط زیست بود، با مظلومیت سر بر زمین گذاشته بود .

بیدی که تا چند روز پیش خود را به رخ این بیابان و کوهسار می کشید اکنون با وجود تن قطعه قطعه شده اش، تمامی تلاش خود را جهت جوانه زدن به کار گرفته بود، اما افسوس که دیگر این تلاش ها ثمری نداشت.

غم در چهره همراهان موج می زد و اظهار نظرهای همراهان در مورد این فاجعه، نه تنها دردی از درخت نگون بخت دوا نکرد، بلکه ناراحتی بیشتر ما را به دنبال داشت.

دیگرمطلبی برای گفتن ندارم.

به راستی با این رفتارمان چه چیز را به اثبات می رسانیم؟