یزدفردا

یزدفردا: در آستانه اربعين حسيني، مراسم حركت پياده زائران كربلا معلي به‌صورت فردي، خانوادگي، گروهي و يا به صورت هيئت‌هاي عزاداري شكل مي‌گيرد.

به گزارش خبرگزاري فارس، برنامه كم‌نظير پياده‌روي از نجف به كربلا براي زيارت امام حسين عليه‌السلام و يارانش، سال‌هاست در كشور عراق، هر سال در چند مرحله و به صورت باشكوه، برگزار مي‌شود.

اين مراسم معمولاً به مناسبت ايام خاصي مانند اول و نيمه رجب، نيمه شعبان، روز عرفه و اربعين حسيني ـ كه روز زيارت مخصوص امام حسين عليه‌السلام است ـ انجام مي‌شود و اين مراسم اختصاص به شهر نجف ندارد بلكه از شهرهاي ديگر، مانند بصره، ناصريه، سماوه، بغداد، حله و جاهاي ديگر هم مردم به كربلا مي‌آيند.

بنابر اعلام پايگاه اطلاع‌رساني حج، مراسم پياده‌روي معمولاً به‌صورت فردي، خانوادگي، گروهي يا به صورت هيئت‌هاي عزاداري شكل مي‌گيرد.

مسير نجف به كربلا، 2 راه اصلي دارد؛ يكي مستقيم است كه از بيابان‌هاي خشك اين منطقه عبور مي‌كند و مسافت آن حدود 70 كيلومتر است؛ راه ديگر، از كنار رود فرات مي‌گذرد و نزديك به 100 كيلومتر است و زائران حسيني، معمولاً اين مسير را انتخاب مي‌كنند و در مدت 3 روز، آن را مي‌پيمايند برخي نيز با پا و سر برهنه، اين مسير را طي كرده و به عشق و ارادت خويش مي‌افزايند.

در اين مراسم منظره‌هاي ديگري، چشم و دل هر بيننده‌اي را به حيرت و شگفتي وا مي‌دارند. در اين مسير، روستاهاي زيادي به چشم مي‌خورند كه اكثر ساكنان آنها را عشاير تشكيل مي‌دهند و آنان، با شوق و علاقه و اخلاص، از زائران امام حسين عليه‌السلام استقبال و از آنان، پذيرايي مي‌كنند.

اين عشاير در كنار رود فرات، به كاشت و برداشت برنج و دامداري مشغول هستند و معمولاً از همين دسترنج خود، زائران حسيني را اطعام مي‌دهند. آنان اعتقاد عجيبي به زائران حسيني دارند و گاهي مشاهده شده كه گرد خاك پاي زائران را به تبرّك مي‌برند.

عشاير حاشيه‌نشين رود فرات، در ايام مراسم پياده‌روي، چادرهاي بزرگي كه به آنها «مضيف» مي‌گويند، با فاصله‌هاي معيّني در اين مسير برپا مي‌كنند و زائران را جهت پذيرايي و استراحت، در آنها جاي مي‌دهند.

حجت‌الاسلام محمدحسن رحيميان يكي از زائران كربلا كه سال‌ها پيش در اين مراسم حضور داشته، در اين رابطه مي‌گويد: «به هنگام ظهر و مغرب، به هر نقطه مي‌رسيدي، حق عبور از آن جا را نداشتي؛ چون مالك و ساكن نخلستان بر سر راه ايستاده بود و زائران را به ضيافت خويش فرا مي‌خواند؛ گويي جاده خاكي كربلا را بخشي از حريم خانه خود مي‌دانست و خارج شدن زائر حسيني را در هنگام ظهر و شب، بدون صرف ناهار يا شام، ننگي بزرگ مي‌پنداشت و گاهي كه قصد داشتيم تا پاسي از شب به راه خود ادامه دهيم، عربي روستايي جلو مي‌آمد و اصرار مي‌كرد و اگر نتيجه نمي‌گرفت، تهديد مي‌كرد و با شدت و غضب، تفنگ خود را آماده شليك مي‌كرد؛ اما نه براي كشتن ميهمانان، بلكه آن را به ما مي‌داد و مي‌گفت: «اگر مي‌خواهيد برويد؛ برويد اما از روي نعش من!»