یزدفردا:اپیزود اول : اینجا یکی از بزرگترین میادین شهر است که روزهای تعطیل مشتریان زیادی دارد، در یک گوشه چند جوان مشغول راه انداختن دود قلیان هستند و کمی آنطرف تر چند جوان دیگر به قول خودشان سرگرم کارت بازی هستند. تازه آنطرف تر را که نگاه می کنی خانم های جوانی را می بینی که مشغول فال قهوه برای پیش بینی وضعیت آینده خود هستند.
اپیزود دوم : مشکلات فرهنگی جامعه حسابی تو را کلافه کرده، پس قیاقه روشنفکرانه به خود می گیری و سیگار بهمن کوچک خود را روشن می کنی، پسرک بستنی فروش تو را صدا می زد و التماس می کند یک بستنی بخری، اما به فکر فرو می روی که این وقت روز نباید پسرک سرگرم مطالعه یک کتاب باشد ؟ آیا پدر و مادر اودر چنین فقری هستند که پسرک 7 ساله باید دست به کار شود؟
اپیزود سوم : روی بی میلی بستنی یخی بی مزه را از پسرک می خری ولی همچنان به این فکر هستی که آیا مشکل فرهنگی جامعه دراین مسئله می تواند باشد که مسئولان برنامه هایی فرهنگی و هنری مختص کودکان ندارند؟ بعد تازه این نام سازمانهایی است که ذهن تو را بیشتر مشغول میکند از کانون پرورش فکری کودکان گرفته تا چندسازمان مثل حوزه هنری و وزارت ارشاد ،که هر کدام از اینها چه نقشی در حوزه فرهنگ و هنر برای کودکان می توانند داشته باشند. اما به این هم فکر می کنی که در این موردنقش بهزیستی برای این کودکان باید پررنگ تر باشد.

اپیزود چهارم : مقابل تو این دفعه یک کودک ظاهر نمی شود بلکه این دفعه متضاد او یعنی یک پیرمرد با عصای دست پا وشکسته ای که دارد تصویر ساز چشمان تو ست . او از چیزی گله نمی کند فقط در این میدان دنبال مکانی است مانند ایستگاه مطبوعات و کتاب که متاسفانه این میدان خالی از این پیوست فرهنگی است .
اپیزود پنجم : سرگرمی جدیدی پیدا کردی ،جوان خوش قد و قواره ای که با موتورش در میدان تک چرخ می زند و مرتب دنبال خودنمایی است . البته مثل من که مرتب او را تماشا می کنم هستند افرادی دیگری اورامرتب تشویق می کنند . خوب چاره ای نیست امکانات تفریحی و فرهنگی مناسبی نداریم . شهرداری ، نیروی انتظامی و ... چه کسی مقصر معرفی نماییم معلوم نیست ؟ نه عزیز دل برادر، ما به عنوان دگر اندیشان فرهنگی مقصریم که مسئله فرهنگی و آموزش را به فراموشی سپرده ایم و راهکارهای عملیاتی برای آن نمی اندیشیم پس نگران نباش.
اپیزود ششم : درد شدیدی در پاهای خود احساس می کنی ،پس تکانی به خود می دهدی و این دفعه سعی می کنی با پیاده روی دور میدان این خلاء خود را جبران کنی .کم افرادی نیستند که مزاحمتی برای نوامیس مردم ایجاد نکنند، ولی تو زور و قدرتی نداری اما پیش خودت می گویی غیرتت کجاست؟

اپیزود هفتم: پدر ببخشید من الان بیمارستان هستم و مقصر، چرا که همین غیرت کار دست من داده و دست و پای یک جوان مزاحم نوامیس مردم را خرد کردم، پس باید با آبمیوه بالا سر مصدوم باشم .
اپیزود هشتم : پدر سلام، باز هم ببخشید چرا که من این دفعه در کلانتری نیاز شدیدی به سند خانه دارم . راستی تلفن هم زیاد نمی توانم صحبت کنم ،آخه اینجا یک منشور اخلاقی و فرهنگی خاص خودش را دارد .
اپیزود نهم:اینجا بازداشتگاه کلانتری است. همه تیپی هستند سر صحبت که باز می کنی واقعا به این مسئله پی می بری که حتما فرهنگ باید به صورت اجباری از دوران کودکی آموزش داده شود. می دانید چرا؟ اگر در حوزه فرهنگ وهنر قوی بودیم این مرد قوی هیکل از دوران نوجوانی راه و رسم قالپاق دزدی را یاد نمی گرفت .
اپیزود دهم : پدر سلام، خیلی دیر آمدی من در این 15 ساعت بازداشت پیر شدم، ولی باز هم خشوحالم که رنگ آسمون آبی شهرمان را می بینم. پدر ناراحت نباش باید در بیمارستان پیش مزاحم نوامیس مردم بروم و عذرخواهی نمایم چرا که بدون رضایت او باید در دادگاه با او سرو کله بزنم، پس بهتر است هرچه زودتر قال قضیه را بکنم .
اپیزود یازدهم : پیش خودم قرار گذاشتم که دیگه کارم به کسی نداشته باشم و یک دفعه هم غیرتی نشوم پس دست بکار می شوم و به فکر دغدغه خودم که همان اجباری بدون فرهنگ است را پیگیری می کنم . چند روزنامه می خرم ولی کجاست آن جذابیت از نکات ریز و درشت؟ دلیل این امر را پیگیری می کنی ؟ آیا روزنامه نگار درست و حسابی نداریم یا مشکل جای دیگر است ؟ بعد از یک مدت پیگیری متوجه می شوی که در صورت تلاش بیشتر ممکن است که دوباره غیرتی شوی و سراز همان جایی در بیاوری که چند وقت پیش باید آنجا سرو کله می زدی .
اپیزود آخر: چه بخواهیم چه نخواهیم همه ما مسئولیم ، همه وظیفه داریم به فرهنگ و هنر توجه جدی نماییم ، اگر تلاش نکنیم جوانان زیادی را باید در ندامتگاه ها نگاه داریم و چه بسا تماشا در پای چوبه دار؟ این صحنه یک تصویر خوب نیست پس برای ارتقاء جامعه به فرهنگ و هنر توجه جدی تری داشته باشیم و این مسئله را درک کنیم که فقط فرهنگ و تلاش بیشتر برای اجباری شدن پیوست فرهنگی ؟