یزدفردا | نسخه چاپی | زیلوهای میبدی، نماد ساده زیستی رهبران انقلاب اسلامی

زیلوهای میبدی، نماد ساده زیستی رهبران انقلاب اسلامی

یزدفردا "یک فردائی میبدی:ما میبدی ها وقتی که مراسمات و اجتماعات با حضور رهبر معظم انقلاب را در حسینیه امام خمینی(ره) تماشا می کنیم معمولا توجهمان به نکته ای حاشیه ای جلب می شود و آن زیراندازهای آبی رنگی است که سرتاسر حسینیه را پوشانده است و البته حسینیه امام خمینی این پوشش را از حسینیه جماران به ارث برده است. همه مردم ایران از دیدن این منظره یک لذت می برند و آن این که رهبر و زعیمشان تا به این حد زیستی ساده و بی آلایش دارد و اما ما میبدی ها علاوه بر آن لذت اینکه هنر اصیل میبدی ها زیر قدوم پربرکت نائب حضرت ولی عصر(عج) قرار می گیرد را نیز احساس می کنیم.

تفکر جمارانی و امام حسینی زیرانداز را «زیلو» می پسندد. اندیشه ای که در کاخ های سعدآباد و نیاوران و گلستان هیچ نشانی از آن نبود. زیلو، صرفا یکی از مصنوعات مردمان نجیب میبد نیست بلکه این فرش گونه ی ساده و پربقاء، اکنون تبدیل به نمادی پرمعنا از سادگی و دنیاگریزی امام امت و سند زهد و تقوای ولی امر مسلمین جهان می باشد.

بد نیست خاطره ای از سردار شهید شوشتری که سال گذشته در استان سیستان و بلوچستان به شهادت رسیدند را در این باره بازخوانی نماییم: "مقداری زیلو در خانه مقام معظم رهبری بود. آن ها را جمع کردیم و فروختیم و یک مقدار هم پول از مال شخصی خودم روی آن ها گذاشتم. تا به جای آن زیلوها، برای منزل آقا فرشی تهیه کنیم. وقتی زیلوها را عوض کردیم و فرش ها را پهن نمودیم، آقا تشریف آوردند و فرمودند: این ها دیگر چیست؟! گفتم: زیلوها را عوض کردیم. فرمودند: اشتباه کردید که عوض نمودید. بروید همان زیلوها را بیاورید. اصرار را بی فایده دیدم و با هزار مکافات رفتم و زیلوها را پیدا کردم وتوی خانه انداختم. زیلوهایی که واقعاً به آن ها نگاه می کردی، می دیدی که نخشان در آمده و ساییده شده اند."

مقام معظم رهبری با اشاره ای تلویحی به زیلو در این باره می فرمایند: "در اين‌جا مردم به مسؤولان عشق مى‌ورزند و رابطه‌شان، رابطه‌ى عاطفى است؛ نه فقط رابطه‌ى رأى دادن. در اين‌جا وقتى يكى از مسؤولان كسالتى پيدا كند، همه‌ى مردم كشور دستها را به دعا بلند مى‌كنند كه خدا او را شفا دهد؛ مثل اين‌كه براى بچه‌ى خودشان دعا مى‌كنند! در اين‌جا وقتى كه مسؤول كشور اشاره مى‌كند، مردم در ميدانهاى خطر وارد مى‌شوند و جانشان را فدا مى‌كنند. اين حتى به دمكراسيهاى غربى ربطى ندارد، تا چه برسد به نظام ديكتاتورى پرولتاريا! خودشان مى‌گويند يكى از اصول حتمى‌شان ديكتاتورى است؛ يعنى انتخابات بى‌انتخابات! در طول هفتاد و چند سال حكومت شوروى، تا قبل از انتخابات روسيه در اين اواخر، يك انتخابات اتفاق نيفتاده بود؛ ولى ما در ظرف بيست‌ويك سال، بيست‌ويك انتخابات داشته‌ايم! آيا اينها با هم قابل مقايسه است؟ در آن‌جا زندگى نمايندگان طبقه‌ى پرولتاريا زندگى كاخ كرملينى است؛ اما در اين‌جا ما روى زیلو مى‌نشينيم و افتخار هم مى‌كنيم. در اين‌جا مسؤولان كشور - آنهايى كه بتوانند- همت و افتخارشان اين است كه خودشان را به زندگى مردم نزديك كنند."(19/4/79)