یزدفردا

راضیه حسینی:

«پیرو درخواست اپراتورها در اردیبهشت امسال برای بازنگری قیمت بسته‌های اینترنت، مراجع تصمیم‌گیر با افزایش ۲۰ درصدی تعرفه بسته‌های اینترنت در این مرحله، موافقت کردند.»

این خبر را می‌گذاریم کنار خبر «حذف چراغ خاموش تمام بسته‌های بلندمدت فیبر نوری مخابرات.» ولی اصلاً بد به دل‌مان راه نمی‌دهیم.

خیال جمع می‌رویم سراغ کار و زندگی، فکرمان مشغول نمی‎شود که چقدر باید پول بسته‌های اینترنت بدهیم، نگران گران‌شدن اینترنت فیبر نوری هم نیستیم، چون سخنگوی دولت گفته است: «درآمد نرخ سوم بنزین تماماً برای معیشت مردم هزینه می‌شود و هدف دولت کسب درآمد نبوده است.»

مثل نفت که قرار بود سر سفره‌های‌مان بیاید، حالا بنزین هم قرار است برود توی جیب‌مان! از این بهتر هم مگر داریم؟ با این اوصاف چه ایرادی دارد کمی بیشتر پول بابت اینترنت بدهیم، کمی بیشتر از آن، بابت لبنیات، گوشت، مرغ و… باز هم بیشتر بابت قبوض برق و آب و…

اصلاً به مناسبت بهترشدن معیشت‌مان روی سر همه‌ی اپراتورها شاباش می‌ریزیم. بسته‌ها را گران‌تر می‌خریم، با فیلترشکن وارد پیام‌رسان‌های فیلترشده می‌شویم و خبرهای موثق مسئولان را می‌خوانیم. مسئولانی که با خط سفید پیام داده‌اند. پیامی که ما با عوض‌کردن ده‌ها کشور مختلف، و سر آخر وصل‌شدن به بورکینافاسو، می‌توانیم بخوانیم. پیامی که برای‌مان گران‌تر از قبل درآمده است، ولی باز هم با خودمان می‌گوییم «ارزشش را دارد.»

مسئولان همیشه حواس‌شان به ما هست. همیشه سعی می‌کنند ما را امیدوار کنند. شاید حتی درباره‌ی گران‌شدن اینترنت هم بگویند «همه‌اش صرف بهترشدن زیرساخت خواهد شد. اپراتورها می‌خواهند 5G ارائه کنند، پس طبیعی است که تعرفه گران شود.»

بعضی‌ها می‌گویند امید چیز وحشتناکی است. اگر آدمیزاد به آن اعتیاد پیدا کند دیگر نمی‌تواند دل بکند. اگر یک روز پیام امیدوارکننده‌ای نشنود، بدنش درد می‌گیرد و خبرلازم می‌شود. می‌گردد، بو می‌کشد، تا یک جایی در حد یک جمله، خبری امیدوارکننده بخواند. درست هم نمی‌شود، با کمپ ترک اعتیاد امید هم درست نمی‌شود.

مسئولان می‌دانند آدم به امید زنده است، پس تا می‌توانند خبرهای امیدوارکننده می‌دهند، آن‌قدر که روزمان را بسازد و باز برای فردا خبری جدید می‌آورند. خودشان هم می‌دانند عمر این امیدها خیلی کم است، آفتاب‌ غروب نکرده می‌روند پی کارشان!