یزدفردا

فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرود
هرگز از یاد من آن سرو خرامان نرود

از دماغ من سرگشته خیال دهنت
به جفای فلک و غصه دوران نرود

در ازل بست دلم با سر زلفت پیوند
تا ابد سر نکشد وز سر پیمان نرود

هر چه جز بار غمت بر دل مسکین من است
برود از دل من وز دل من آن نرود

آن چنان مهر توام در دل و جان جای گرفت
که اگر سر برود از دل و از جان نرود

گر رود از پی خوبان دل من معذور است
درد دارد چه کند کز پی درمان نرود

هر که خواهد که چو حافظ نشود سرگردان
دل به خوبان ندهد وز پی ایشان نرود

شرح لغت: سرنکشید: سرنمی زند

تفسیر عرفانی:‌

۱- زیاد در فکر و اندیشه یار و محبوب هستی. هرگز از یاد او نمی‌روی، اما غصه خوردن دردی را دوا نمیکند. بلکه تلاش و کوشش همراه با توکل به خدا برطرف کننده این ناراحتی است. نذر خود را ادا کن که سفر انجام می‌پذیرد.

۲- می‌دانم که آتش مهر و محبت او در جانت زبانه می‌کشد و شب و روز در فکر او هستی. البته او نیز از این قاعده خارج نمی‌باشد ولی نیاز به صبر و شکیبایی دارد.

تعبیر غزل:

تمام وجودت از عشق به معشوقی آکنده است و در فکر و اندیشه ات جایی برای هیچ کس جز او نیست. گویا این عشق با جانت درآمیخته. اما بدان که در راه عشق همیشه مشکلاتی وجود دارد که با صبر و شکیبایی حل خواهد شد. پس بجای بی قراری، شکیبایی به خرج بده که نیکوترین کار‌ها در رسیدن به مقصود است.