یزدفردا

به گزارش یزدفردا: سرپرست اداره کل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی استان یزد گفت: روستای تاریخی سریزد دو هزار و ۵۰۰ سال، پنجمین روستای نمونه گردشگری بین المللی ایران به شمار می‌رود، بررسی باستان شناسان از مطالعه سفال‌های به دست آمده در این روستا نشان می‌دهد که این منطقه در دوره حکومت سلجوقیان، ایلخانیان و صفویان پررونق‌ترین روزگار خود را طی کرده است.

میرشمسی افزود: به عقیده کارشناسان و با توجه به آنچه در متون تاریخی آمده است، قبل از پیدایش شهر یزد کنونی، محوطه‌ای در نزدیکی روستای سریزد وجود داشته با نام فرافر یا فرافتر که پس از خشکسالی و جنگ با سپاه اسلام از رونق افتاده و از بین رفته است و مردم آنجا، شهر خود را در یزد کنونی بنا کرده‌اند.

وی ادامه داد: قلعه روستای سریزد به عنوان مهم‌ترین بنای تاریخی این روستا، یادگاری است از دوران ساسانیان که دارای ارزش‌های تاریخی و معماری بسیاری است، این بنا که در سال ۱۳۵۴ هجری شمسی با شماره ۱۰۸۴ در سازمان میراث فرهنگی به ثبت ملی رسیده است، به عنوان بزرگ‌ترین و مشهورترین صندوق امانات بانکی ایران به شمار می‌رفته است. چرا که بیشترین استفاده از این قلعه برای سکونت کشاورزان و ذخیره‌سازی غلات و مواد غذایی بوده و داخل حجره‌های آن انواع و اقسام خمره‌های گلی وجود داشته است.

وی تصریح کرد: در حال حاضر نیز همچنان خمره‌های بزرگ ذخیره آذوقه در تمامی اتاق‌ها دیده می‌شود، این قلعه خشتی با ۲ دیوار اصلی متحدالمرکز و تودرتو، برج و بارو‌هایی بلند و تسخیرناپذیر و در اصلی که به صورت متحرک از بالابه پایین بسته می‌شود، در ۳ طبقه ساخته شده است.

پیرامون قلعه نیز خندقی حفر شده که در گذشته با گذاشتن تله به وسیله پوششی از کاه روی آب موجود در خندق، نفوذ دشمن را به داخل قلعه غیرممکن می‌ساخته است.

میرشمسی بیان داشت: جدا از این قلعه، می‌توان به دروازه‌ای که به نام دروازه شهر فرافر معروف است اشاره کرد، این بنا که در واقع به عنوان دروازه ورودی به شهر یزد مطرح بوده از اهمیت خاصی برخوردار است، لذا پس از بازسازی نیز نقش خود را درقالب یک نماد هویتی حفظ کرده است.

عده‌ای معتقدند این بنا که هزار سال قدمت دارد، گوشه‌ای از دروازه خروج سریزد و در واقع ورودی به سمت شهر یزد بوده است. کمی آن سوتر از این دروازه، کاروانسرایی قرار دارد که به جا مانده از دوران صفویان است، این بنا ساختمانی است آجری با سردری شاه‌نشین که سال ۱۳۸۰ هجری شمسی با شماره ۳۸۵۰ در سازمان میراث فرهنگی به ثبت رسیده است.