یزدفردا

یزدفردا: اگر چه در سالهای قبل از انقلاب شعار دو بچه كافيه تبليغ می شد، اما با فرا رسيدن انقلاب عوامل مختلفی باعث شد تا مسئولان و جامعه رويه معكوس در پيش بگيرد و سيل انبوه توليد فرزندان در خانواده ها رواج گرفت عواملی نظير مخالفت با سياستهای رژيم گذشته به هردليل يا بی هر دليل! و بخصوص اميدواری عده ای برای بهره مندی از سهم بيشتری از پول نفت! و نظاير آن شرايطی رقم زد كه برای سالها كشور عنوان جوانترين كشور دنيا را يدک می كشيد.

همين افزايش ناگهانی جمعيت در سالهای آغازين انقلاب و مشكلات اقتصادی پيش رو منجر به آن شد كه اينبار دولتمردان و سياستگذاران بر همان طبل دوبچه كافيه بكوبند و سالها اين شعار تبليغ شد و مراكز بهداشت سياست معروف تنظيم خانواده را دنبال كردند و به هر روش ممكن سعی شد از فرزند آوری ملت جلوگيری شود، غافل از آنكه جوانترين كشور دنيا در كمتر از چند دهه مبدل به پيرترين كشور دنيا خواهد شد، و بالاخره طولی نكشيد كه اينبار معظل بزرگتری رخنمايی كرد و در مقابل جامعه ايران قرار گرفت و آن پيری زودرس جامعه و پديدار شدن بسيار عواقب ناشی از آن نظير نيروی كار پير و فرسوده و كمبود نيروی كار فعال و جوان و بسياری معظلات ديگر بود.

اينجا بود كه تمامی سياستمداران بی سياست سياستهای قبلی خود را محكوم نموده شعار دوبچه كافيه را به باد انتقاد گرفتند، و در اين فراز و فرودها دوباره نوبت تبليغ بر فرزند آوری است به هر قيمت و به هر طريق ممكن البته فقط با شعار و بدون هيچگونه پشتوانه چه اقتصادی چه اجتماعی و چه فرهنگی!

اما دولتمردان ما غافلند كه در اين ميان يک اشكال كوچک پيش روست چرا كه حالا ديگر اكثريت مردم فهميده اند به شعار "هر آنكس كه دندان دهد نان دهد" چندان نمی توان دلخوش نمود و تكيه كرد.

فرزند خرج دارد، هزينه دارد، از هزينه روزمره زندگی مثل خوراک و پوشاكی كه سربه فلک می كشد گرفته تا آموزش و تحصيل و دانشگاه و ازدواج و مسكن و هزار معظل ديگر كه در اين واويلای اقتصادی كه آقايان برای ملت درست كرده اند از پس همان دو بچه هم نمی توان برآمد، با شعار هم كه كاری از پيش نمی رود همچنانكه با حلوا حلوا دهن شيرين نخواهد شد.

به يارانه يک دلاری دلخوش كنيم كه دنيا مسخره مان می كند يا به وعده های سركاری و محقق نشده نظير يک ميليون تومانی كه تمامی آينده يک نوزاد را بيمه حضرت عباس می كند؟! يا به قيمتهايی كه شب می خوابند صبح كه بيدار می شوند دو برابر شده؟!

ملت به چه دلخوش كنند؟! فرزندانی كه در شرايط بد اقتصادی بزرگ شوند، درست آموزش نبينند، درست تربيت نشوند، پس فردا كه بزرگ شوند خود سرباری برجامعه خواهند بود و معظلی بسيار بزرگتر كه فقط زندانها را رونق خواهند بخشيد.

اگر حضرات راست می گويند ابتدا كمی در سياستهای از بيخ غلط خود تجديد نظر كنند و اندكی به وضعيت اسف بار اقتصادی مردم رونق ببخشند تا مردم هر روزشان را باديدن كودكان كار و زباله گردهای روزافزون شروع نكنند آنوقت از مردم بخواهند كه بچه بياورند و آينده حضرات را تضمين كنند!

آيا هيچ فكر كرده ايد جوان تحصيل كرده ای كه اكنون بيكار است و هزينه ازدواج و شروع زندگی را ندارد آيا تا آخر عمرش خواهد توانست چند ميليارد پس انداز كند و صاحب يک سرپناه پنجاه شصت متری شود؟! هرگز؟!

ازما می پرسيد قيد همان دوتا را هم بزنيد!

به اميد فرداهايی بهتر برای ايران سرافراز

محسن اختياری