یزدفردا

پرنیا امان

مدرس مرکز علمی کاربردی فرهنگ و هنر یزد

سخن از مردی شاعر و حکیمی برجسته و آگاه است. ابوالقاسم فردوسی توسی شاعر بزرگ اواخر قرن سوم و اوایل قرن چهارم هجری است. یکی از تک ستارگان آسمان شعر و ادب ایران زمین که با تلالؤ خویش افقی نورانی در زمینۀ آثار منظوم حماسی بر روی خوانندگان گشاده است. شاهنامۀ وی یکی از بزرگترین و برجسته ترین سروده های حماسی جهان است که سرایش و ویرایش آن گنجینۀ ارزشمند، دست آورد سی سال تلاش مداوم این سخن سرای بزرگ ایرانی است.

او در سال 329 هجری قمری در روستای پاژ در شهرستان توس خراسان دیده به جهان گشود. پدرش از دهقانان توس بود که ثروت و موقعیت قابل توجهی داشت. وی از دوران طفولیت به کسب علم و دانش پرداخت و  از دقت در ساختار زبانی و بافت تاریخی_فرهنگی اثر ارزشمند او، شاهنامه، می توان دریافت که او در دوران رشد و بالندگی خود به مطالعه و دقت در آثار پیشینیان پرداخته و بعدها همین اطلاعات، دست مایۀ او برای سرودن شاهنامه شده است. در واقع فردوسی سرودن شاهنامه را بر پایه شاهنامۀ ابومنصوری نهاد و بعد از سی سال سرودن آن را به پایان رساند. بیت زیر سندی بر این ادعاست:

بسی رنج بردم در این سال سی           عجم زنده کردم بدین پارسی

سال وفات این شاعر بزرگ به درستی مشخص نیست؛ اما طبق تحقیقات انجام شده بین سال های 405 و 411 چشم از جهان فروبسته است و او را در منزل شخصی اش در توس خراسان به خاک سپرده اند.

25 اردیبهشت روز بزرگداشت این شاعر فرهیخته بر همه ایرانیان فرهنگ دوست مبارک باد.