یزدفردا

چون سلیمان را سراپرده زدند

هم‌زبان و محرم خود یافتند

پیش او یک یک بجان بشتافتند

با سلیمان گشته افصح من اخیک

مرد با نامحرمان چون بندی است

ای بسا دو ترک چون بیگانگان

همدلی از همزبانی بهترست

غیرنطق و غیر ایما و سجل

صد هزاران ترجمان خیزد ز دل

جمله مرغان هر یکی اسرار خود

از هنر وز دانش و از کار خود

با سلیمان یک بیک وا می‌نمود

از تکبر نه و از هستی خویش

چون بباید برده را از خواجه‌ای

چونک دارد از خریداریش ننگ

نوبت هدهد رسید و پیشه‌اش

گفت ای شه یک هنر کان کهترست

گفت بر گو تا کدامست آن هنر

بنگرم از اوج با چشم یقین

تا کجایست و چه عمقستش چه رنگ

ای سلیمان بهر لشگرگاه را

پس سلیمان گفت ای نیکو رفیق