رئیس پژوهشگاه میراث فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری کشور با اشاره به اینکه در هر شهری از شهرهای ایران محصولاتی وجود دارد که تحفه و سوغات آن شهر محسوب می‌شود، بیان کرد: در شهرستان میبد نیز زیلو و سفال در از گذشته تابه‌حال در خانه‌ها و همه مکان‌های عمومی مانند مساجد، تکایا، بقاع متبرکه و ... به چشم مشاهده کرده‌ایم و در سطح ملی این دو یادگار بهانه‌ای بوده است تا با شنیدن نام میبد، تصویری از آن‌ها را در ذهن داشته باشیم.

سید محمد بهشتی افزود: دانش و تجربه تاریخی که میبدی‌ها در ارتباط با بافت زیلو داشته‌اند و با توجه به نمونه‌هایی که وجود دارد به قرن نهم و شاید قبل از آن برمی‌گردد، باعث شده تا در سطح ملی کسی نتواند با آن‌ها در بافت این مفرش رقابت کند.

بهشتی در ادامه گفت: زیلو و صنایع‌دستی دیگر درگذشته جزء ابزارهای زندگی ما بوده‌اند، اما امروز متأسفانه از جریان زندگی خارج‌شده و تنها به‌عنوان وسایل تزئینی در زندگی ما وجود دارد و به دنبال آن این ذهنیت به وجود آمده که این اشیا متعلق به گذشته است.

معاون سازمان میراث فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری کشور خاطرنشان کرد: با توجه به پژوهش‌های صورت گرفته، عوارض ابزارهای جدیدی که جایگزین وسایل گذشته که به‌عنوان صنایع‌دستی می‌شناسیم، شده است، ازنظر محیط زیستی، بهداشتی و سلامت جامعه باوجودی که باعث تسهیل زندگی شده‌اند، باعث شده نسبت به مصرف این ابزارهای جدید روی‌گردان شویم.

این مسئول خاطرنشان نمود: تمام معیارهایی که ازنظر سلامت می‌شناسیم در زیلو وجود دارد و تنها چیزی که باید اتفاق بیفتد، سعی در معاصر نمودن ایان صنعت در حین حفظ همه ارزش‌های آن می‌باشد که اگر این اتفاق بیفتد، مطمئناً نگاه همه در سطح ملی و جهانی را به خود جلب می‌کند، کما اینکه، قرار گرفتن زیلو در مسیر ثبت جهانی نشان‌دهنده این است که اذهان در سطح ملی و جهانی به آن جلب شده و ما باید باور کنیم که زیلو بیشتر متعلق به آینده می‌باشد.